တစ္နပ္စာ ႏွင့္ တစ္သက္စာ

ဤေလာကတြင္ လူမ်ားသည္ တဦးကိုတစ္ဦး လိမ္လည္ လွည့္ျဖား၍ ဆက္ဆံ ေျပာဆို တတ္ၾကသည္ မွာ မဆန္းက်ယ္လွပါ။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ လိမ္လည္၍ မုသာ စကားကို အသံုးျပဳျပီး တစံုတစ္ခုကို ရယူသြားခဲ့သူမ်ားကို ျပန္လည္ ေတြ႕ရွိရန္ အလြန္ခဲယဥ္း လွပါသည္။ ထိုလူကို ေနာက္တစ္ဖန္ ျပန္လည္ ေတြ႕ဆံုႏုိင္ရန္ မလြယ္ကူေတာ့ပါ။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ သူမ်ားကို ျမန္မာစကားတြင္ “တစ္နပ္စားၾကံသည္” ဟု ေခၚပါသည္။

ေလာက လူသားမ်ားသည္ ဇာတိလူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း ထိုကဲ့သို႔ ဆက္ဆံသည္မွာ ျပႆနာ မရွိေသာ္လည္း ယံုၾကည္သူ အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ ဘုရားသခင္ကို ထိုကဲ့သို႔ေသာ အက်င့္စရုိက္မ်ားျဖင့္ တစ္နပ္စားၾကံကာ ဘုရားသခင္ကို မိတ္ႆဟာရ ဖြဲ႕ေနၾကသည္မွာ အလြန္ပင္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ကိုးကြယ္ ယံုၾကည္ေသာ ဘုရားသခင္သည္ ထိုသုိ႔ တနပ္စား ေကာင္းႀကီး မဂၤလာမ်ိဳးကို မေပးပါ။

ရွင္ေယာဟန္ ၁၀း ၁၀ (ခ) ပိုဒ္၌

“ ငါမူကား၊ သုိးတုိ႔သည္ အသက္ လြတ္႐ုံမွ်မက အထူးသျဖင့္ အသက္ႏွင့္ ျပည့္ စံုေစျခင္းငွါ လာသတည္း။”

ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္ ဤေလာကသို႔ ေရာက္လာျခင္းသည္ အသက္ေပး ဖို႔ရန္ သာမက အထူသျဖင့္ အသက္ႏွင့္ ျပည့္စံုေစရန္ လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အား တသက္စာ ႂကြယ္၀ျခင္း ေကာင္းႀကီးမဂၤလာမ်ားကို ေပးရန္ လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္မွာ ထင္ရွားလွပါသည္။ က်မ္းစာထဲ၌ ခရစ္ေတာ္သည္ ႂကြယ္၀ေသာ အသက္တာ (သို႔) တသက္စာ ေပးရန္အတြက္ လာသည္ကို အထပ္ထပ္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။

အျခားေသာ က်မ္းပိုဒ္ တစ္ပုိဒ္တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ ေရာမ ၈း၃၂

“ခပ္သိမ္းေသာအရာတုိ႔ကို ငါတို႔အားမေပးဘဲ အဘယ္သို႔ ေနေတာ္မူမည္နည္း။ ”

“ခပ္သိမ္းေသာအရာ” ဟုသံုးႏႈန္းထားပါသည္။ ခပ္သိမ္းေသာ အရာဆိုသည္မွာ အဘယ္နည္း။ သင္၏ လိုအပ္ေနေသာ အရာမ်ားျဖစ္ေသာ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမူေရးစေသာ သင္၏အေျခခံလိုအပ္ ခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္ေပမည္။ လူတဦးႏွင့္တဦး လိုအပ္ခ်က္မတူညီပါ။ ထိုေၾကာင့္ က်မ္းစာ၌ ခပ္သိမ္းေသာအရာဟု သံုးႏႈန္း ထားရျခင္း ျဖစ္၍ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္သည္ ျပည့္စံု၍ ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း ေတြ႕ရေပမည္။

ဖိလိပၸိ ၄း၁၉ ၌

“သင္တို႔အလိုရွိသမွ်တုိ႔ကို ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္ အားျဖင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူလိမ့္မည္။ ”

ဤက်မ္းစာ၌ “အလိုရွိသမွ်” ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။ လူတေယာက္၏ အလိုရွိသမွ်ကို ေယ႐ႈအား ျဖင့္ ျပည့္စံုဖို႔ ဘုရားသခင္ ျပင္ဆင္ထားေၾကာင္း တနည္းအား ျဖင့္ႂကြယ္၀ေသာ အသက္တာကို ခရစ္ေတာ္အားျဖင့္ ဘုရားသခင္သည္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အဖို႔ ျပင္ဆင္ ထားသည္ကို က်မ္းစာအားျဖင့္ ေတြ႕ရ၊ ျမင္ရ၊ ၾကားရ ပါေသာ္လည္း ယေန႔ ဘုရားသခင္၏ သားသမီးမ်ားသည္ တသက္စာ ေပးေသာ အရွင္ကို ယံုၾကည္ ဖက္တြယ္ရမည့္ အစား တနပ္စာကိုသာ အားကိုးလ်က္အသက္ရွင္ေလွ်ာက္လွမ္းလိုၾကသည္မွ ၀မ္းနည္း စရာပင္ျဖစ္ပါသည္။

သမၼာက်မ္းစာတြင္လည္း ထိုကဲ့သို႔ တနပ္စာႏွင့္ တသက္စာကို မခြဲျခားတတ္၍ အသက္တာ တေလွ်ာက္လံုး ဘုရားႏွင့္ ေ၀းခဲ့ရေသာ ဓမၼေဟာင္း ဘုရားလူမ်ား ရွိခဲ့ၾကေၾကာင္းကို ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ယေန႔ သင္ခန္းစာယူ၍ အသက္တာ၌ ျပင္ဆင္ ေလွ်ာက္လွမ္း သြားႏုိင္ရန္ အနည္းငယ္ ေဖာ္ျပလိုက္ ပါသည္။

ကမၻာဦးက်မ္း ၂၅း၁၉-၃၄ ၌ ဧေသာႏွင့္ ယာကုပ္ ဆိုေသာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းသည္ ၀ိညာဥ္ေရးရာ၌ သင္ခန္းစာယူရန္ အလြန္ေကာင္းေပ၏။ ဧေသာသည္ သားဦး အရာကို ရထားပါသည္။ ထိုေခတ္ကာလ အခ်ိန္က သားဦးမ်ားသည္ ဘုရားသခင္ ေကာင္းႀကီးေပးျခင္း ခံရေသာ သူမ်ား ျဖစ္၍ ဘုရားသခင္ ေရြးခ်ယ္ထားေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ အေနအထား မ်ိဳးတြင္ ဧေသာသည္ ေက်နပ္ ဝါၾကြားႏုိင္ေသာ အခြင့္ ရွိေသာသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ၌ရွိေသာ ႂကြယ္၀ ျပည့္စံုေသာ အသက္တာကို အေလးမထားခဲ့ပါ။ တေန႔တြင္ သားေကာင္ မရ၍ ေမာပန္းစြာ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ လာေသာအခါ မိမိ၏ညီငယ္အား စားစရာ ေပးပါဟု ေတာင္းခဲ့သည္။ အလြန္ ဆာေလာင္ ေမာပန္း၍ ခႏၶာ၌ အားကုန္ ေနခဲ့သည္။

ယေန ႔ယံုၾကည္သူမ်ားလည္း ေလာက အရာမ်ားႏွင့္ ေန႔စဥ္ လံုးပန္းလ်က္၊ က်မ္းစာ ဖတ္ျခင္း၊ ဆုေတာင္းျခင္း၊ မိတ္ဟာယဖြဲ႔ျခင္း စေသာ ၀ိညာဥ္ေရးရာ၌ အားနည္းမႈမ်ား ရွိေနၾက ၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ေနရပါသည္။ ေန႔စဥ္လံုးပန္း ရွာေဖြလ်က္ရွိေသာ ေလာကအရာမ်ားက အသက္တာ၌ တျဖည္းျဖည္း ေနရာယူလႊမ္းမိုးလာၿပီး ေလာကီ ဆန္ေသာ အသက္ရွင္မူမ်ား၊ ေျပာဆို ေနထိုင္မူမ်ား အားျဖင့္ ဘုရားသခင္ဘက္၌ အားေလ်ာ့လာ ၾကပါသည္။

ဧေသာသည္ ထိုကဲ့သို႔ ေမာပန္း၍ ဆာေလာင္ ေနေသာအခါ ယာကုပ္သည္ အခြင့္အေရးယူ၍ သားဦးအရာကို မိမိအား ပဲဟင္းတခြက္ႏွင့္ ေရာင္းခ်ရန္ ေျပာဆိုခဲ့ပါသည္။ ဧေသာက မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ လြယ္လြယ္ ကူကူ ပင္ ေရာင္းစာ းခဲ့ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဧေသာက လြယ္လြယ္ ေရာင္းစား၍ ယာကုပ္က ဘာေၾကာင့္ သားဦးအရာကို အလြန္လိုခ်င္ခဲ့ပါသနည္း။ ဤေမးခြန္ကို သင္ေမးဖူးပါသလား။ ဧေသာသည္ ေလာကအရာဆိုေသာ တနပ္စာကိုသာ ၾကည့္ျမင္၍ လတ္တေလာအမႈ ကိစၥကိုသာ အာ႐ုံထား၍ ဂရုစိုက္ေန ေသာေၾကာင့္ မျမင္ႏိုင္ေသာ ဘုရားသခင္၏ တသက္စာ ေကာင္းႀကီးမ်ားကို ဆံုး႐ႈံး သြားခဲ့ရပါသည္။ ယာကုပ္က မျမင္ႏုိင္ေသာ ဘုရားသခင္၏ တသက္ စာေကာင္းႀကီးမ်ားကို သူေတြ႕ျမင္၍ ရေအာင္ယူ ခဲ့ပါသည္။ ယေန႔ ယံုၾကည္သူမ်ား ၀ိညာဥ္မ်က္စိမ်ား ကန္းေနပါက ဧေသာကဲ့သို႕ တနပ္စားကိုသာ ေရြးခ်ယ္မိ၍ အသက္တာ တေလွ်ာက္လံုး ဆံုး႐ႈံးမႈမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ႀကံဳ ေနရပါလိမ့္မည္။

မတည္ၿမဲေသာ ဤေလာက အရာမ်ားကို မၾကည့္မိရန္ တမန္ေတာ္ႀကီး ရွင္ေယာဟန္က ၁ေယာ ၂း၁၇ ၌ ဤေလာကသည္ မတည္ၿမဲေၾကာင့္၊ တခဏသာတည္၍ တေန႔မွာေရြ႕သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္၊ကိုေဖာ္ျပထားပါသည္။ ေရာမ ၉း၁၃ တြင္ “ ဧေသာကို ငါမုန္း၏ ” ဟုေတြ႕ရပါသည္။ တနပ္စာကိုသာ ၾကည့္၍ တသက္စာ ေပးေနေသာ ဘုရားသခင္ကို သင္မေတြ႕မျမင္ခဲ့ပါလွ်င္ ဘုရားသခင္၏ အမုန္းဆိုေသာ ဆံုးရႈံးျခင္း ကိုသာ သင္ခံစား ရရွိပါလိမ့္မည္။ ထိုမွ်မက ေကာင္းႀကီးမဂၤလာမ်ားႏွင့္ ေ၀းကြာသြားပါလိမ့္မည္။

အလားတူ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ တူေသာ သမၼာက်မ္းစာ လာအေၾကာင္းအရာ တခု ရွိပါေသးသည္။ ၃ရာ ၁၇း၁၂-၁၃ တြင္ ဇရတၱျမိဳ႕၌ ရွိေသာ မုဆိုးမ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းျဖစ္ ပါသည္။ အစားအေသာက္ ရွားပါး၍ အငတ္ေဘး ဆိုက္ေရာက္ေသာ ကာလအခ်ိန္ ျဖစ္၍ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ လတ္တဆုပ္သာရွိေသာ ဂ်ဳံမႈန္႔ႏွင့္ ဆီအနည္းငယ္သည္ အစားေခါင္းပါးေသာ ကာလ တေလွ်ာက္လံုး စား၍ လံုေလာက္လ်က္ ရွိသည္မွာ အံ့ၾသစရာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသားအမိ ႏွစ္ေယာက္တြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ လက္တဆုပ္စာ မုန္႔သည္ မကုန္ပါသနည္း။ သင္ဆင္ျခင္မိပါသလား။ ႏႈတ္ကပတ္ သမၼာတရား စကားအတိုင္း ယံုၾကည္ျခင္း မ်က္စိျဖင့္ ဘုရားသခင္အား ကိုးစားခဲ့ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

လက္တဆုပ္စာသာ ရွိေသာ အရာေလးကို ဘုရားသခင္အား ကိုးစားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ လက္တဆုပ္စာသာ ရွိေသာ အရာေလးကို ဘုရားသခင္အား ေပးပါဟု ေတာင္းေသာအခါ ေလာက အေတြးအျမင္ျဖင့္ စဥ္းစားခဲ့လွ်င္ မျဖစ္ႏိုင္သည့္ အေျခအေန ျဖစ္ယံုတင္မက ေဒါသပင္လွ်င္ ထြက္ႏိုင္ပါသည္။ ခက္ခဲရတဲ့ၾကား ဘာလာ႐ႈပ္တာလဲဟု ထင္မိမွာသာျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိမုဆိုးမသည္ ထို႔ကဲ့သို႔ မျမင္ဘဲ ဧလိယႏွင့္အတူ ပါေသာ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ေကာင္းႀကီးမဂၤလာကို ၀ိညာဥ္မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္၍ တနပ္စာ အေျခအေနမွ တသက္စာ ခံစားရေသာ ေကာင္းၾကီးမဂၤလာ ျဖစ္သြားခဲ့သည္မွာ အ့ံၾသစရာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ သင္ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္အား တသက္စာ အတြက္ေပးေနေသာ အရွင္ ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္ကို ကိုးစား ခိုလံႈျခင္းျဖင့္ တသက္စာျဖစ္ေသာ တည္ၿမဲေသာ ေကာင္းကင္အရာကို ေရြးယူႏိုင္ဖို႔ရန္ တိုက္တြန္း ေ၀ငွလိုက္ရပါသည္။