အလုပ္အကိုင္ အဆင္မေျပေသးလည္း ဘာမွ အားငယ္စရာမရွိဘူး

 

တစ္ခါက ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ ရွိပါသတဲ့။ ဘတ္စကား

စီးၿပီး စာအုပ္တိုက္ ကိုသြားတဲ့အခါ၊ သူေနထိုင္ရာ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ ထဲက လမ္းက်ဥ္း ကေလးေတြကို ျဖတ္သန္းသြားရတဲ့ အခါ၊ သူေသာက္ေနက် လမ္းေဘးလက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မွာ ထိုင္တဲ့အခါ ျမင္ရၾကားရခံစားရတာေတြကို အေျခခံၿပီး သူ႕ကေလာင္ကေန ဝတၳဳအတိုအ႐ွည္ တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။

ပတ္ဝန္းက်င္မွာက ဘယ္ဘက္ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ ဘဝရပ္တည္ဖို႕ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရသူေတြခ်ည္းပဲ။ ဘယ္သူ႕ အေၾကာင္းျဖစ္ျဖစ္ အ႐ွိအတိုင္း ခ်ေရးလိုက္တာနဲ႕ ရသေျမာက္တာခ်ည္းပဲ။ ကုန္ၾကမ္းေပါတဲ့အေပၚ မူ တည္ၿပီး စာေရးဆရာက ႀကိဳးစားေတာ့ ဘဝသ႐ုပ္မွန္ ျဖစ္ရပ္ေတြကို ျခယ္မႈန္းတဲ့ေနရာမွာ သိပ္ကိုပီျပင္လာ တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ တျဖည္းျဖည္း နာမည္ရလာၿပီး ေအာင္ ျမင္စျပဳတဲ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ဝင္ေငြနည္းနည္း ေကာင္းလာေတာ့ စာေရးဆရာက ေငြစုၿပီး ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ထဲကေန လူလတ္တန္း စား တိုက္ခန္းကေလးတစ္ခုကို ေျပာင္းေနတယ္။ အဆင့္အတန္းနည္းနည္းျမင့္လာၿပီေပါ့။ ပူျပင္းတဲ့ ေႏြရာသီေန႕လည္ခင္းအခ်ိန္ေတြ၊ မိုးေတြသည္း ေလေတြထန္တဲ့ မိုးရာသီအခ်ိန္ေတြမွာ သြားစရာ႐ွိရင္ အရင္တုန္းကလို ဘတ္စကား တိုးမစီးေတာ့ဘဲ တကၠစီ ကို လွမ္းတားၿပီး စတိုင္က်က် လိုရာအရပ္ကို ဖီးထား တဲ့ ဆံပင္မပ်က္၊ မီးပူတိုက္ထားတဲ့ ရွပ္အက်ႌမတြန္႕ မေၾကဘဲ သြားႏိုင္လာတယ္။

လမ္းေဘးလက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မထိုင္ေတာ့ဘဲ ဟမ္ဘာဂါဆိုင္၊ ေဂ်ဒိုးနပ္ဆိုင္ ထိုင္ႏိုင္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ကေလာက္ေတာ့ စာေရးမသြက္ေတာ့ဘူး။ ဝတၳဳအတိုအ႐ွည္ကေလး ေတြ အ႐ွိန္မပ်က္ေရးထုတ္ႏိုင္ေသးေပမယ့္ တိုက္ခန္း ကေလးနဲ႔ေနၿပီး မၾကာမၾကာ တကၠစီစီးႏိုင္တဲ့ လူတန္း စားထဲမွာ ကုန္ၾကမ္းအရနည္းတယ္။ ဘဝရပ္တည္ဖို႕ ေသခ်ာေရရာသူေတြရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ေတြကို ရသေျမာက္ ေအာင္ စာဖြဲ႕ရတာ စာေရးဆရာအတြက္ကေတာ့ အခက္အခဲ႐ွိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း စာေရးဆရာက ႀကိဳးစားေတာ့ ေအာင္ျမင္တာပါဘဲ။

လူလတ္တန္းစား ဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္ပီျပင္တဲ့ စာေရးဆရာဆိုၿပီး နာမည္ပိုႀကီးလာခဲ့တယ္။ နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာအျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့တာ ႏွစ္အတန္ၾကာလာေတာ့ ေငြေရးေၾကးေရး မပူပင္ရ ေတာ့တဲ့အေနအထားကို ေရာက္လာတယ္။ တစ္ သက္အလုပ္ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ထိုင္စားေနႏိုင္႐ံုေလာက္ တင္မကဘူး၊ သူေဌးကေလးလုပ္ေနလို႕လည္းရတဲ့ အေနအထားကိုေရာက္လာတယ္။ စာေရးဆရာကအဲဒီအေျခအေနေရာက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီ။ သားသမီးေတြလည္းရေနၿပီ။

ကိုယ္ပိုင္အိမ္နဲ႕ျခံ၊ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔ျဖစ္ေနၿပီ။ လူခ်မ္းသာအသိုင္းအဝိုင္း မွာဝင္ဆံ့သူအေနနဲ႕ လူမႈေရးကိစၥေတြကလည္းမ်ား တယ္။ စာေရးဖို႔ ကုန္ၾကမ္းေတြလည္း ႐ွိပါတယ္။ လူ ခ်မ္းသာေတြ အေၾကာင္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စာေရးဆရာရဲ႕ ကေလာင္က ခက္ေနတယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ၿပီး ေအာင္ မၾကံဳစဖူး(၈)ႏွစ္အထိ အခ်ိန္ယူေရးရတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ စာေရးဆရာက ႐ုပ္႐ွင္ဒါ႐ိုက္တာ လုပ္ၾကည့္လိုက္၊ စီးပြားေရးလုပ္ၾကည့္လိုက္၊ စာျပန္ ေရးဖို႕ ႀကိဳးစားလိုက္၊ ထုတ္ေဝသူလုပ္လိုက္နဲ႕ သူ႕ရဲ႕ လူခ်မ္းသာဘဝသစ္ထဲမွာ ကေလာင္ေပ်ာက္ခဲ့ပါ ေတာ့တယ္။ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနထိုင္ၿပီး စာေပဂုဏ္ ေျမာက္တဲ့စာေတြကို ေရးခဲ့တဲ့ ေရးေနတဲ့ စာေရးဆရာ ေတြလည္း႐ွိမွာပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အေျခအေနမတူၾကဘူး။

သူ႕အတြက္ကေတာ့ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးတဲ့ဘဝမွာ ကေလာင္စြမ္းအထက္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့ တယ္။ အခ်ိဳ႕လူငယ္ေတြမွာလည္း ဒီလိုဘဲ။ ေက်ာင္းၿပီး လို႕ အလုပ္႐ွာ၊ လိုခ်င္တဲ့ အလုပ္ကမရ၊ ရတဲ့အလုပ္က မေကာင္း၊ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ထပ္႐ွာ၊ လစာကေကာင္း ျပန္ေတာ့ ပင္ပန္းလြန္းလို႕ လွ်ာထြက္မတတ္၊ ဟိုလူ႕ မ်က္ႏွာၾကည့္ရ ဒီလူ႔မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရလံုးျခာလည္ လိုက္ၿပီး ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႕ ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားရင္း လူလူ သူသူေနႏိုင္ဖို႕ ႀကိဳးစားရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ လူမႈဆက္ ဆံေရးပိုင္း၊ ပညာရပ္ပိုင္း အတိုးတက္ဆံုး ျဖစ္တတ္ တယ္။

ေအာင္ျမင္မႈလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ရလာ ေရာ တစ္မူထူးျခားတဲ့ အရည္အေသြးေတြ မ႐ွိေတာ့ဘဲ အမ်ားနည္းတူ အန္ကယ္ႀကီး၊အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ ဘဲ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္အကိုင္အဆင္မေျပေသး လည္း ဘာမွအားငယ္စရာမ႐ွိဘူး။ လူတိုင္းမွာ ထူးျခား တဲ့အရည္အေသြးေတြ ႐ွိေနတယ္။ အေျခတက် မျဖစ္ ေသးခင္ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႕ ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားရင္း ဟိုလူ႕ မ်က္ႏွာၾကည့္ရ၊ ဒီလူ႕မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရ အေျခအေန မွာ အဲဒီအရည္အေသြးေတြ ထြက္ေပၚလာဖို႕ အေကာင္းဆံုး အေျခအေနကိုရေနတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အဆင္မေျပတာေတြကို စာေရးဆရာရဲ႕ ကုန္ၾကမ္းေတြ လို သေဘာထားပါ။ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ျပည့္မီမွာလဲလို႕ စိတ္ညစ္မေနဘဲ အခက္အခဲေတြ စိတ္ညစ္စရာေတြထဲက ေအာင္ျမင္မႈလမ္းစကို ႐ွာရင္ ေတြ႕ႏိုင္မွာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းသတိျပဳေစခ်င္ပါတယ္။